Cześć. Z racji tego, że zbytnio nie mam się komu zwierzać, (zwłaszcza ostatnio) postanowiłam założyć bloga. I dzielić się moimi przeżyciami z wami. Może na początek napisze wam coś o sobie... Mam na imię Emilia. Lubię swoje imię. Jest oryginalne a ja nie lubię tego co monotonne. Wole się wyróżniać i być sobą niż być kolejnym klonem typowej 15 latki. Tak, mam 15 lat (rocznikowo bo urodziny obchodzę w sierpniu). Mama mówiła mi kiedyś, że nazwała mnie tak bo gdy miała około 29/30 lat oglądała serial, w którym główna bohaterka miała na imię Emilia. Bardzo spodobała się jej ta postać jak i samo imię i postanowiła nazwać tak swoją córkę. Co nie było takie łatwe. Otóż gdy miała 22 lata przyszedł na świat mój starszy brat Kuba. Po 2 latach ponownie zaszła w ciąże. Poronienie. Rok później także zaszła w ciąże. Poronienie. Jak to się mówi "do trzech razy sztuka" (pomijając mojego braciszka oczywiście..), ale jednak nie zawsze. Kolejne poronienie. Lekarz nie owijał w bawełnę. Był bezpośredni. "Nie widzę szansy aby pani urodziła kolejne, a tym bardziej żywe dziecko. Przykro mi." Co zrobić? Załamać się? Popaść w depresję? A może rzucić się z mostu? Nie mogli tego zrobić przecież jest jeszcze Jakub. A mogło go nie być więc trzeba dziękować Bogu, za to, że w ogóle jest. Tak też robili. Jednak moja mama nie mogła pogodzić się z tym, że nigdy nie będzie mieć dwójki dzieci. Tak bardzo chciała mieć córkę. I tak bardzo prosiła o to Boga, że kiedyś postanowił dać jej szansę. Wraz z moim tatą i bratem postanowili pojechać na święta Bożego Narodzenia do mojej babci. Daleko. Rodzice mojej mamy mieszkali w województwie lubelskim, to około 10 godzin drogi pociągiem z naszego domu. Mimo, że mieszkamy w województwie małopolskim co wydawałoby się nie tak dużą odległością. Jednak tymczasowa infrastruktura i drogi nie były tak rozwinięte jak dziś więc podróż trwała dłużej. Podczas świątecznych przygotowań mojej mamie dokuczały okropne bóle brzucha. Postanowili więc pójść do lekarza i wyjaśnić powód. I wtedy to się stało. Okazało się, że mama jest w ciąży. Nikt się jednak nie cieszył tak bardzo jak podczas pierwszej ciąży. Wszyscy mieli świadomość, że to niczego nie dowodzi. Najprawdopodobniej wyjmą z niej tylko małego trupa. Okropne, no nie? Ciąża przebiegała zaskakująco bezproblemowo. Lato. Upał. Zimne napoje. Odpoczynek. Kubuś biegający po ogródku i bawiący się psem. Rok 1999. Planowany poród wypadał we wrześniu. Jednak coś poszło nie tak. Nie chciałam tak długo siedzieć w brzuchu. Chciałam wyjść. I tak o to za pomocą cesarskiego cięcia przyszłam na świat 5 sierpnia 1999 roku. Nie zmieniało to faktu, że urodziłam się cztery tygodnie "przed czasem" i to jeszcze jako malutki niemowlak z małą szansą na przeżycie kilku dni. "Jednak Ty zawsze byłaś mocna. Od początku". No i byłam. Nigdzie się nie wybierałam. Najwyraźniej spodobało mi się "na powierzchni" :D. No i jestem. Lekko chuderlawa, ale jestem. Zielono-niebiesko-szaro-jeszcze coś tam oka. Mieszanka rodzinna najwyraźniej..:3 Z brązowymi włosami na czubku głowy. Zapanowało powszechne szczęście. Sielanka. Rodzice mieli to co chcieli. Jak się potem okazało trudny orzech do zgryzienia. Miałam sześć miesięcy kiedy ledwo żywa zostałam przywieziona do szpitala z poważnym zapaleniem płuc. Trzy tygodnie pod aparaturą, pełno leków. Udało się. Jednak to nie był koniec. Za każdym razem był miesiąc, trzy przerwy i znowu. Zapalenie płuc. Angina. Zapalenie oskrzeli. Zapalenie płuc. Angina. Zapalenie płuc. Praktycznie całe pierwsze cztery lata życia spędziłam w szpitalu lub w domu ciężko chora. Ale byłam mocna jak mówi mi do dziś Kubuś. Rodzice musieli pogodzić się z tym, że zawsze będę bardziej chorowita. Mniej odporna na choroby. Jak się później okaże będę też alergiczką i astmatyczką. Ale będę żyć. Czy warto...? Dalsze losy opiszę jutro bo dziś muszę już kończyć. No wiecie, gimnazjum i nauka....