Kiedy ksiądz nie może rozgrzeszyć „Niedziela" nr 9 (435) z 29 lutego 2004r. Życie w konkubinacie sprawia, że nie ma możliwości odpuszczenia win, aborcja zaś jest grzechem, który automatycznie powoduje ekskomunikę. - Nienormalne jest czekanie ze spowiedzią na święta albo na pogrzeb babci. To bowiem są okazje jedynie do spowiedzi dodatkowej - mówi ks. Andrzej Kowalski. Zaczęło się prosto, zwyczajnie, jak w życiu: poznali się na studiach. Ona była na trzecim roku lingwistyki, on kończył historię sztuki. Zaczęli ze sobą chodzić. A potem wynajęli pokój w centrum Warszawy i razem w nim zamieszkali. Gdy nadchodziła Wielkanoc, chłopak uznał, że trzeba pójść do spowiedzi. I poszedł. Ale doznał szoku. Bo nie otrzymał rozgrzeszenia. Gdy wyznał grzech nierządu, kapłan zapytał, czy postanawia poprawę, a co za tym idzie, czy zamierza wyprowadzić się od swojej dziewczyny i zamieszkać z nią dopiero po ślubie. - To niemożliwe, przecież razem płacimy za mieszkanie, razem się urządziliśmy, zresztą to jest dzisiaj normalne, przecież tak wszyscy... - usłyszał ksiądz. ROZGRZESZENIE NIE ZALEŻY OD CIĘŻARU WINY - Nie każda spowiedź może zakończyć się odpuszczeniem win - tłumaczy ks. Andrzej Kowalski, doktor prawa kanonicznego z archidiecezji warszawskiej. Kiedy dwoje ludzi razem mieszka, żyjąc ze sobą jak mąż z żoną i nie mają zamiaru tego zmienić, znaczy, że nie ma w nich woli postanowienia poprawy, a więc nie ma dyspozycji do udzielenia rozgrzeszenia. Podobnie jest w przypadku tzw. konkubinatu notorycznego, a więc sytuacji, w której dwoje ludzi wprawdzie ze sobą nie mieszka, ale trwale utrzymuje w czasie swój związek, naruszając szóste przykazanie. Warunkiem rozgrzeszenia jest wtedy zerwanie takiej znajomości. Rozgrzeszenie można więc otrzymać tylko wtedy, gdy szczerze postanawia się poprawę z każdego grzechu i gdy jest ona możliwa do zrealizowania. Dlatego nie mogą go otrzymać również ludzie żyjący w powtórnych związkach, tzw. niesakramentalnych. - Chyba że wobec proboszcza swojej parafii podejmą zobowiązanie do życia w czystości i staną się tzw. „białym małżeństwem" -wyjaśnia pallotyn, ks. Jan Pałyga, który prowadzi duszpasterstwo par niesakramentalnych. Wielu z nich to się udaje. - Gdy ludziom zbyt trudno unieść ciężar świadomości, że nie mogą przystępować do sakramentów, gotowi są do największych nawet wyrzeczeń. Pan Bóg im wtedy pomaga, nie pozostają w swych zmaganiach sami. I powoli zaczynają rozumieć, że chrześcijaństwo to nie tylko zespół praw, ale określony sposób życia - dodaje ks. Pałyga. Większość księży podkreśla, że jest to sytuacja absolutnie wyjątkowa. Należy bowiem unikać zgorszenia w środowisku i zbadać wiarygodność niesakramentalnych małżonków. Udzielenie rozgrzeszenia nie zależy od ciężaru grzechu, ale od żalu za niego. - Jeżeli ktoś szczerze żałuje za swe winy, Bóg zawsze takiemu człowiekowi przebacza i zawsze go przyjmuje, nie potępiając i nie osądzając - mówi ks. dr Wojciech Lipka, wykładowca prawa kanonicznego w Seminarium warszawsko-praskim. Dlatego żal za grzechy jest jednym z warunków ważnej spowiedzi. GRZECHY ZASTRZEŻONE BISKUPOWI Są grzechy, które nie każdy kapłan i nie w każdej okoliczności może odpuścić. Należy do nich formalne odstępstwo od wiary, aborcja, pobicie lub zabójstwo biskupa, usiłowanie odprawienia Mszy św. lub udzielenia rozgrzeszenia przez osobę, która nie ma ważnych święceń, próba zawarcia małżeństwa przez księdza lub osobę zakonną, przynależność do stowarzyszeń walczących z Kościołem. - Kobieta, która zabiła własne dziecko, i mężczyzna, który w tym współuczestniczył (namawiał, dał pieniądze), jak również lekarz wykonujący tzw. „zabieg", niejako automatycznie, objęci zostają ekskomuniką, czyli wykluczeniem ze wspólnoty Kościoła - tłumaczy ks. dr Lipka. - Jedną z konsekwencji ekskomuniki jest zakaz przystępowania do sakramentów. Gdy ktoś taki przychodzi do spowiedzi, najpierw trzeba z niego zdjąć karę ekskomuniki, a dopiero potem można udzielić rozgrzeszenia. Mogą to uczynić tylko biskupi albo wyznaczeni przez nich kapłani. Biskupi dzielą się swą władzą administracyjną z wybranymi księżmi z dwóch powodów: aby ułatwić penitentom pojednanie; biorąc pod uwagę liczbę przestępstw dzielą też swe obowiązki. W diecezji warszawsko-praskiej kapłanami uprawnionymi do rozgrzeszania z aborcji są: członkowie kapituł, księża pracujący w kurii, dziekani, wicedziekani, proboszczowie i administratorzy parafii, wszyscy spowiadający w katedrze oraz podczas misji, rekolekcji, spowiedzi wielkanocnych, wizytacji biskupich, spowiedzi przedślubnych, a także w szpitalach, koszarach i więzieniach. W archidiecezji warszawskiej natomiast, ważnego rozgrzeszenia z grzechu zabicia dziecka nienarodzonego może udzielić kapłan, który ma więcej niż trzy lata kapłaństwa - dodaje ks. Kowalski. Takie ograniczenia, jak twierdzą księża, wprowadzone są dlatego, że grzech aborcji jest jedną z największych win. - Jeszcze większą, niż zabójstwo człowieka dorosłego, bo dorosły może się bronić, a nienarodzone dziecko jest całkowicie bezbronne, nie ma żadnej możliwości ucieczki - mówi ks. dr Andrzej Kowalski. - Nie jest to jednak wina powodująca utratę zbawienia. Jeżeli człowiek się szczerze nawróci, zawsze Bóg mu odpuszcza. Nie zostaną odpuszczone tylko grzechy przeciw Duchowi Świętemu. Chodzi tu o postawę, kiedy ktoś odrzuca działanie Ducha Świętego w Kościele albo, gdy nadużywa miłosierdzia Bożego, mówiąc, że może grzeszyć, bo przecież Pan Bóg i tak mu przebaczy. GRZECHY ZASTRZEŻONE STOLICY APOSTOLSKIEJ Wśród grzechów są i takie, których nie może odpuścić żaden kapłan i żaden biskup. Są one zastrzeżone jedynie Stolicy Apostolskiej. To najcięższe przestępstwa, jak znieważenie Najświętszego Sakramentu albo pobicie (ewentualnie zabicie) papieża . Do nich należy też przypadek, gdyby ksiądz zdradził tajemnicę spowiedzi lub biskup udzielił albo przyjął sakrę biskupią bez zgody papieża. - W praktyce spowiedniczej prawie nigdy nie spotyka się jednak tych grzechów. Co ciekawe, nawet ci, którzy porzucają stan kapłański, dochowują tajemnicy spowiedzi, zdając sobie sprawę, że jest to jedna z największych świętości w Kościele -przyznaje ks. Andrzej Kowalski. Przypomina, że bywały w historii próby wywierania nacisku na księży, by zdradzili tajemnicę spowiedzi, np. w czasie II wojny światowej albo w czasach stalinowskich, ale zawsze kończyły się fiaskiem. Nawet gdy księży poddawano torturom albo grożono im karą śmierci. Jedynie Stolica Apostolska może rozgrzeszyć z jeszcze jednego przestępstwa: - Jeżeli chodzi tu o przypadek, kiedy rozgrzesza się wspólnika z grzechu przeciw szóstemu przykazaniu - wyjaśnia ks. Lipka. KIEDY SPOWIEDŹ JEST NIEWAŻNA Gdy penitent celowo zatai grzech ciężki albo wprowadzi w błąd spowiednika i nie żałuje za grzechy, taka spowiedź jest nieważna, a przyjęta komunia jest świętokradztwem, czyli kolejnym grzechem ciężkim. Warunkiem ważnej spowiedzi jest także zadośćuczynienie. - Zawsze każdy grzech powoduje skutki w sumieniu, ale także na tzw. forum zewnętrznym, czyli w relacji do innych ludzi - mówi ks. Kowalski. Jak można zadośćuczynić za aborcję? Zwykle księża zalecają złożenie ofiary na dom dziecka lub samotnej matki. Albo pracę w takim ośrodku na zasadzie wolontariatu, np. w czasie urlopu. Można też zobowiązać się do pomocy w wychowaniu konkretnego dziecka w jakiejś rodzinie czy podjąć duchową ado-pcję. A jeżeli chodzi o inne grzechy, np. kradzież? Podobno jeden z księży polecił kobiecie, która jeździła bez biletu autobusowego, aby kupiła w kiosku bilet, podarła go i wyrzuciła do kosza. W przypadku obmowy czy kłamstwa, trzeba je po prostu sprostować. Natomiast grzechy dotyczące zaniedbań w życiu religijnym, np. zaniedbanie modlitwy albo nieprzestrzeganie postu w piątek, można zadośćuczynić modlitwą lub udziałem we mszy świętej. Ważne jest jednak, by za każdy grzech osobno zadośćuczynić Bogu i bliźniemu. A niezależnie od tego, pozostaje odprawić zadaną przez kapłana pokutę. KONFESJONAŁ CZY INTERNET? Ostatnio coraz częściej pojawiają się pomysły. by dopuścić spowiedź przez internet. Modne są szczególnie wśród młodzieży. - Ale na pewno nie u nas - mówi z uśmiechem ks. Bogdan Bartołd, rektor kościoła akademickiego św. Anny. - Nie spotkałem się z przypadkiem, by ktoś ze studentów proponował spowiedź przez internet, telefon czy SMS-y. Kościół zdecydowanie sprzeciwia się tego rodzaju praktykom. Bo sakrament pokuty ma wymiar międzyosobowy. - Osoba spowiadającego się spotyka się z osobą Chrystusa, a między nimi jest osoba pośrednicząca: kapłan - mówi ks. Kowalski. -Chrystus dał wyraźne polecenie: „Komu grzechy odpuścicie, będą odpuszczone, komu zatrzymacie, będą zatrzymane". Nie powiedział: „Komu Ja odpuszczę...", ale świadomie postawił pośrednika między Bogiem a człowiekiem. Tym pośrednikiem jest konkretny człowiek, ksiądz, a nie komputer czy telefon. Poza tym, zgodnie z prawem kanonicznym, by udzielić ważnego rozgrzeszenia, trzeba mieć penitenta w zasięgu wzroku. Nie można rozgrzeszać na odległość. PRZEZIĘBIENIE DUCHOWE Ks. Andrzej Kowalski przypomina jeszcze jedną prawdę: że stanem normalnym dla chrześcijanina jest stan łaski uświęcającej, a więc stałe przystępowanie do komunii, gdy ktoś nie ma oczywiście grzechu ciężkiego. - Nienormalne jest natomiast czekanie ze spowiedzią na święta albo na pogrzeb babci. To bowiem są okazje jedynie do spowiedzi dodatkowej - podkreśla. Jednocześnie Kościół zaleca, by na spowiedzi wyznawać także grzechy powszednie. Istnieje bowiem niebezpieczeństwo, że im rzadziej ktoś przystępuje do spowiedzi, tym łatwiej może wypaczyć swoje sumienie. - Do lekarza idziemy nie tylko z chorobą śmiertelną, ale też z przeziębieniem. Podobnie do spowiedzi, powinniśmy iść nie tylko z grzechami śmiertelnymi, ale również z przeziębieniem duchowym - kwituje ks. Kowalski. Milena Kindziuk „Niedziela" nr 9 (435) z 29 lutego 2004r.

Kiedy odchodzimy od konfesjonału bez odpuszczenia win? Oni zdradzili nam prawdę... Fot. Thinkstock Zbliża się Wielkanoc i mnóstwo osób przystępuje do sakramentu Pokuty i Pojednania. Chociaż wielu niewierzących wyśmiewa ludzi chodzących do spowiedzi, nadal nie brakuje wiernych, którzy stoją w długich kolejkach, aby móc wyznać swoje przewinienia. Widać to nawet w dużych miastach. Nie wszyscy odchodzą jednak od konfesjonału zadowoleni - są ludzie, którzy nie uzyskują rozgrzeszenia. U niektórych powoduje to rozpacz, ale inni próbują kolejny raz u innego księdza, nierzadko przekręcając przy tym wyznanie win lub zatajając pewne grzechy. Taka spowiedź oczywiście jest nieważna, ale penitenci przeważnie próbują przekonać samych siebie, że wszystko odbyło się tak, jak trzeba. Liczy się dla nich efekt. Za co można nie dostać odpuszczenia grzechów? Zebrałyśmy najciekawsze wypowiedzi z forów internetowych. Na zwierzenie zdecydowało się także kilku naszych znajomych. „Od kilku lat mieszkam ze swoim facetem. Oboje wyprowadziliśmy się z rodzinnego miasta. Studiujemy i pracujemy. Mieszkanie razem wynosi nas taniej. Zarówno ja, jak i Paweł jesteśmy wierzący. Chodzimy do kościoła i do spowiedzi. Do tej pory przeważnie ukrywałam przed spowiednikami, że regularnie sypiam ze swoim facetem. Bałam się, jak zareagują. Tym razem jednak postanowiłam wyznać wszystko szczerze, bo pojawiły się u mnie wyrzuty sumienia. Obawiałam się tylko, że nie dostanę rozgrzeszenia i niestety nie pomyliłam się. Ksiądz nie krzyczał ani nic w tym stylu, gdy wyznałam swój grzech. Spytał tylko, czy żałuję i chcę to zmienić. Zgodnie z prawdą powiedziałam, że tak i nie. Oczywiście jest mi trochę przykro, ale z drugiej strony kocham swojego faceta i nie widzę w tym nic złego. Gdybym nic do niego nie czuła, to co innego. Powiedziałam też, że nie mogę przestać z nim mieszkać. Wtedy ksiądz odparł, że nie może dać mi rozgrzeszenia, bo warunkiem jest mocne postanowienie poprawy. Poradził, abyśmy skończyli ze współżyciem, bo samo mieszkanie z facetem jeszcze grzechem nie jest. Załamałam się wtedy i odeszłam od konfesjonału. Miałam wrażenie, że wszyscy wiedzieli, co do mnie mówił i dlaczego nie dał mi rozgrzeszenia”. Zobacz także: Grzech, o którym nigdy nie powiem księdzu Fot. Thinkstock „W młodości popełniłam ogromny błąd. Uwiodłam młodego księdza. To był jednorazowy wypadek. Podałam mu alkohol, zaczęłam miło rozmawiać i jakoś poszło. Przez wiele lat nie wyznawałam tego na spowiedzi. Myślałam, że Pan Bóg i tak wszystko widzi, więc mi wybaczył. Pewnego dnia dowiedziałam się, że to tak nie działa. Muszę szczerze wyznać wszystkie grzechy i żałować za nie. Cóż, zebrałam się na odwagę i... nie dostałam rozgrzeszenia. Ksiądz powiedział, że on sam nie ma takiej możliwości. Muszę udać się do kapłana, który ma specjalne upoważnienie od papieża”. „Od kilku miesięcy noszę wkładkę domaciczną. Nie chcę mieć więcej dzieci, dwoje mi wystarczy. Powiedziałam o tym księdzu podczas spowiedzi, a on nie dał mi rozgrzeszenia. Antykoncepcja to grzech, muszę żałować tego, co zrobiłam, i zakończyć ją – usłyszałam. Wtedy spytałam go, jak to jest, że ludzie ciągle mają te same grzechy i dostają rozgrzeszenie, a ja nie. Spowiednik wytłumaczył mi, że wszyscy jesteśmy słabi i każdemu zdarzają się upadki. Liczy się wytrwałość, podejmowanie walki z pokusą i postanowienie poprawy. Nawet jeżeli upadnę jeszcze raz, znowu mam iść do spowiedzi, żałować i postanowić poprawę. To jakaś masakra... Tyle ambarasu o jedną wkładkę”. „Będę szczera – złapałam faceta na dziecko. Nie miałam się gdzie podziać, potrzebowałam jakiegoś lokum, więc postanowiłam, że najlepiej będzie, jeżeli zajdę w ciążę z mężczyzną, a potem się do niego wprowadzę. Jak zaplanowałam, tak zrobiłam. M. jest porządnym facetem, więc oświadczył mi się i w czwartym miesiącu ciąży wyszłam za niego. Wcześniej potrzebowałam karteczki podpisanej przez spowiednika, że odbyłam spowiedź. Niestety, gdy wyznałam księdzu prawdę, że oszukałam faceta i wykorzystałam go, aby mieć gdzie mieszkać, nie dostałam rozgrzeszenia. Kapłan powiedział, że muszę wyznać mu prawdę. Pobłogosławił mnie i na tym zakończył spowiedź. Wróciłam do niego po tygodniu i skłamałam, że M. wie o wszystkim i wybaczył mi. Rozgrzeszenie dostałam!” Fot. Thinkstock „Jakiś czas temu dokonałam aborcji. Jestem nastolatką i nie wyobrażam sobie wychowywania dziecka. Oddanie go do adopcji również nie wchodziło w grę – rodzice zamordowaliby mnie za sam fakt ciąży! Poprosiłam o pomoc faceta, który wszystko zorganizował. Po wszystkim pojawiły się jednak wyrzuty sumienia. Po raz pierwszy od kilku lat postanowiłam oczyścić się na spowiedzi. Bardzo się stresowałam, ale na pewno nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Pod żadnym względem. Po pierwsze ksiądz nie nawrzeszczał na mnie. Porozmawialiśmy dłużej i nawet popłakałam się. Ksiądz powiedział jednak, że nie może udzielić mi rozgrzeszenia. Dokonując aborcji, automatycznie spada na mnie ekskomunika. Może ją zdjąć tylko biskup albo wyznaczony kapłan. Dopiero potem dostanę rozgrzeszenie. Nie spodziewałam się, że to wszystko jest takie skomplikowane...” „U spowiedzi nie byłem przez około 10 lat. Różne rzeczy robiłem w życiu, ale w końcu tak się poplątałem, że postanowiłem iść do spowiedzi. Teraz żałuję, że się na nią zdecydowałem. Nie dostałem rozgrzeszenia, bo będąc nastolatkiem, pobiłem księdza na religii. Kapłan powiedział, że rozgrzeszenie tego grzechu może dać mi tylko biskup. Dziękuję, nie będę się więcej fatygował”. Zobacz także: ŚLUB JAK Z BAJKI: Co wyznać podczas spowiedzi przedślubnej? Fot. Thinkstock „Za miesiąc moja siostra bierze ślub. Ja będę świadkiem, więc wypadałoby przystąpić do komunii. Kilka dni temu poszłam do spowiedzi i powiedziałam, że od roku mieszkam z facetem. Ksiądz spytał wtedy, czy ze sobą współżyjemy. Odparłam, że tak. Dodałam, że planujemy ślub i kochamy się bardzo. Spowiednik nie dał mi rozgrzeszenia. Uraczył mnie długą gadką, której nie mam ochoty przytaczać. Na koniec dodał, że pomodli się za mnie, ale nic więcej zrobić nie może, dopóki nie skończę z grzechem. Bardzo się zdenerwowałam. Nagadałam mu, że spowiadam się przed Bogiem, a nie przed żadnym księdzem i nie ma prawa mnie pouczać. Do komunii oczywiście poszłam. Na złość temu księdzu! Mam nadzieję, że to widział”. „Niedawno byłam u spowiedzi i nie dostałam rozgrzeszenia. Powód? Sypiam ze swoim facetem. Nie mieszkamy razem. Po prostu jesteśmy razem i współżyjemy ze sobą. Facet jak to facet, nalega. On po prostu tego potrzebuje i co ja mam zrobić. Odmówić mu? Kocham go i boję się, że mnie rzuci. Ksiądz powiedział, że muszę postanowić poprawę, jeżeli chcę dostać rozgrzeszenie, a Bóg powinien być dla mnie ważniejszy niż chłopak. Niestety tak nie jest. Czy to moja wina, że bardziej kocham chłopaka, a nie Boga? Rozgrzeszenie muszę dostać, bo zbliża się komunia mojej chrześniaczki i trzeba zachować się jak należy, czyli sama muszę przystąpić do komunii. Czy ktoś miał podobny problem?” Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia

Kiedy ksiądz nie może rozgrzeszyć Po nałożeniu pokuty przez spowiednika następuje udzielenie rozgrzeszenia. Kapłan wyciąga wtedy prawą dłoń i czyni nad penitentem znak krzyża. Wypowiada przy tym formułę rozgrzeszenia: „Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie Swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen”. Są jednak sytuacje, kiedy ksiądz nie może udzielić rozgrzeszenia. Nie może, a nie jak się niekiedy wydaje – nie chce. Kiedy tak się dzieje? Przykład: Chłopak wyznaje grzech cudzołóstwa. Kapłan pyta, czy postanawia poprawę, a co za tym idzie, czy zamierza wyprowadzić się od swojej dziewczyny i zamieszkać z nią dopiero po ślubie. – To niemożliwe, przecież razem płacimy za mieszkanie, razem się urządziliśmy, zresztą to jest dzisiaj normalne – słyszy spowiednik. I nie może udzielić rozgrzeszenia. Bo postanowienie poprawy jest jednym z warunków rozgrzeszenia. Dlatego nie każda spowiedź może zakończyć się odpuszczeniem win. Przykład 2: Kiedy dwoje ludzi razem mieszka, żyjąc ze sobą jak mąż z żoną i nie mają zamiaru tego zmienić, znaczy, że nie ma w nich woli postanowienia poprawy, a więc nie ma dyspozycji do udzielenia rozgrzeszenia. Podobnie jest w przypadku tzw. konkubinatu notorycznego, a więc sytuacji, w której dwoje ludzi wprawdzie ze sobą nie mieszka, ale trwale utrzymuje w czasie swój związek, naruszając szóste przykazanie. Warunkiem rozgrzeszenia jest wtedy zerwanie takiej znajomości. Rozgrzeszenie można więc otrzymać tylko wtedy, gdy szczerze postanawia się poprawę z każdego grzechu i gdy jest ona możliwa do zrealizowania. Stąd wielki problem mają ludzie żyjący w powtórnych związkach, tzw. niesakramentalnych. – Chyba, że wobec proboszcza swojej parafii podejmą zobowiązanie do życia w czystości i staną się tzw. „białym małżeństwem” – wyjaśnia pallotyn, ks. Jan Pałyga, który prowadzi duszpasterstwo par niesakramentalnych. Wielu z nich to się udaje. Grzechy zastrzeżone Wśród grzechów są i takie, których nie może odpuścić każdy ksiądz. Należy do nich formalne odstępstwo od wiary, aborcja, pobicie lub zabójstwo biskupa, usiłowanie odprawienia Mszy św. lub udzielenia rozgrzeszenia przez osobę, która nie ma ważnych święceń, próba zawarcia małżeństwa przez księdza lub osobę zakonną, przynależność do stowarzyszeń walczących z Kościołem. Są również grzechy, których nie może odpuścić żaden kapłan i żaden biskup, zastrzeżone Stolicy Apostolskiej. To najcięższe przestępstwa, jak znieważenie Najświętszego Sakramentu, pobicie (ewentualnie zabicie) papieża czy zdrada tajemnicy spowiedzi. Trzeba też pamiętać, że grzech aborcji pociąga za sobą karę ekskomuniki. Znaczy to, że zarówno kobieta, która zabiła własne dziecko, jak mężczyzna, który w tym współuczestniczył: (np. namawiał, dał pieniądze) oraz lekarz wykonujący tzw. „zabieg”, niejako automatycznie objęci zostają ekskomuniką, czyli wykluczeniem ze wspólnoty Kościoła. I kiedy ktoś taki przystępuje do spowiedzi, najpierw trzeba z niego zdjąć karę ekskomuniki, a dopiero potem można udzielić rozgrzeszenia. Mogą to jednak uczynić tylko biskupi albo wyznaczeni przez nich kapłani (w niektórych diecezjach są to wyłącznie proboszczowie, w innych księża powyżej trzech lat kapłaństwa albo rekolekcjoniści czy księża pracujący w kurii). Takie ograniczenia, jak twierdzą księża, wprowadzone są dlatego, że grzech aborcji jest jedną z największych win. – Jeszcze większą, niż zabójstwo człowieka dorosłego, bo dorosły może się bronić, a nie narodzone dziecko jest całkowicie bezbronne, nie ma żadnej możliwości ucieczki – mówi ks. dr Andrzej Kowalski, specjalista prawa kanonicznego. – Nie jest to jednak wina powodująca utratę zbawienia. Jeżeli człowiek się szczerze nawróci, zawsze Bóg mu odpuszcza. O. prof. Jacek Salij OP, teolog Chrystus potępia grzech, ale mnie kocha. Sakrament pokuty umożliwia nam pełniejsze spojrzenie na siebie, bez obawy popadnięcia w rozpacz i bez potrzeby szukania fałszywych rozgrzeszeń. Mianowicie patrzę wówczas na siebie w obecności Chrystusa, który potępia mój grzech, ale mnie samego kocha: jeśli potępia mój grzech to właśnie z miłości do mnie. Jest to wielka szansa. Dzięki sakramentowi pokuty mam możliwość głębszego poznania i potępienia mojego grzechu, a zarazem nie będzie mnie to przygniatało, gdyż po to przecież człowiek poznaje swój grzech i pokazuje go Chrystusowi, żeby zostać przez Niego uzdrowionym. Za: Przygotowanie do spowiedzi – w tym furtkowej (zagrożenia demoniczne, grzechy okultyzmu i inne): Zagrożenia duchowe, (spisane przez księży egzorcystów), dodatek do rachunku sumienia, niezwykle ważne przed Spowiedzią

Kapłan jako szafarz sakramentu pokuty może odmówić penitentowi rozgrzeszenia. W jakich okolicznościach i za jakie grzechy? Zajrzymy do dokumentów kościelnych. Prawo kanoniczne przewiduje bowiem kilka sytuacji, w których kapłan nie powinien bądź nie ma prawa udzielić odpuszczenia win. Należą do nich:1) Brak wewnętrznego przygotowania (tzw. dyspozycji) penitenta do przyjęcia sakramentu pokuty, tj. brak żalu za grzechy, postanowienia poprawy oraz gotowości do zadośćuczynienia. Jeśli spowiednik nie ma wątpliwości co do dyspozycji penitenta, a ten prosi o rozgrzeszenie, nie należy go odmawiać ani odkładać (KPK, kan. 980).Wątpliwości spowiednika mogą się pojawić, kiedy penitent ma problem z przyznaniem własnej winy albo pomniejsza ją, nie potrafi w czynie obiektywnie złym zobaczyć grzechu tudzież rozpoznaje grzech, ale go nie odrzuca, czasami przyznając wprost, że popełni go ponownie w przyszłości, kiedy nadejdzie ku temu okazja. Odpuszczenia win nie powinna otrzymać również osoba, która nie wykazuje chęci do naprawy szkód i krzywd, które swoim postępowaniem wyrządziła. Zwykle to właśnie brak dyspozycji powoduje odmowę rozgrzeszenia wiernym żyjących w związku niesakramentalnym. Wielu z nich nie postanawia bowiem rzetelnej poprawy – zmiany swojego życia, gdyż nie widzi nic złego w dotychczasowym postępowaniu, a to z kolei skutkuje uporczywym trwaniem w grzechu cudzołóstwa. Warto dodać, że w żadnym wypadku powodem do odmowy rozgrzeszenia nie może być wielkość tudzież liczba grzechów. 2) Wspólny grzech przeciwko 6. przykazaniu – jeżeli kapłan dopuścił się cudzołóstwa, nie ma prawa rozgrzeszyć osoby, z którą ów grzech popełnił. Zakaz ten obowiązuje pod groźbą ekskomuniki (KPK 1378, 1). Wyjątek stanowi niebezpieczeństwo śmierci:Rozgrzeszenie wspólnika w grzechu przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu jest nieważne, poza niebezpieczeństwem śmierci. (KPK, kan. 977) 3) Grzechy powodujące ekskomunikę i interdykt Osoby, na które nałożono interdykt bądź ekskomunikę, mogą być rozgrzeszone wyłącznie przez kapłanów, którzy posiadają stosowne upoważnienie (np. w rękach biskupów diecezjalnych leży decyzja, którzy kapłani spowiadający na ich terenie mogą uwalniać od ekskomuniki nałożonej za przerwanie ciąży). Niektóre grzechy – np. znieważenie postaci eucharystycznych bądź atak na papieża – skutkują karą ekskomuniki zarezerwowaną dla Stolicy Apostolskiej. W takim przypadku spowiednik powinien napisać w sprawie penitenta (oczywiście nie zdradzając jego tożsamości) do Watykanu. Watykan w odpowiedzi wysyła dekret zezwalający na rozgrzeszenie i dopiero wówczas winy zostają penitentowi upoważnienia nie dotyczy tzw. przypadków naglących. Jednym z nich jest niebezpieczeństwo śmierci – w sytuacji zagrożenia życia każdy kapłan może udzielić ważnego rozgrzeszenia, także z ekskomuniki i interdyktu (KPK 976).4) Złożenie fałszywego doniesienia o przestępstwie solicytacjiSolicytacją nazywa się nakłanianie penitenta przez spowiednika w trakcie spowiedzi do czynności seksualnych. Zgodnie z prawem kanonicznym osoba, która złożyła fałszywe doniesienie o tego typu przestępstwie, nie powinna być rozgrzeszona, dopóki nie naprawi wyrządzonych krzywd:Kto wyznaje w spowiedzi, że niewinnego spowiednika fałszywie oskarżył przed władzą kościelną o przestępstwo nakłaniania do grzechu przeciw szóstemu przykazaniu, nie powinien być rozgrzeszony, dopóki formalnie nie odwoła fałszywego doniesienia i nie wyrazi gotowości naprawienia szkód, jeżeli takie wynikły. (KPK kan. 982) Informator Grzech ciężki i lekki - co to jest? Jak je odróżnić?„Grzech jest wykroczeniem przeciw rozumowi, prawdzie, prawemu sumieniu; jest brakiem prawdziwej miłości względem Boga i bliźniego z powodu niewłaściwego przywiązania do pewnych dóbr. Rani on naturę człowieka i godzi w ludzką solidarność.” (Katechi... Co to jest zakon klauzurowy?Zakonami klauzurowymi nazywa się te zakony, w których obowiązuje zakaz wychodzenia na zewnątrz, tj. poza teren klasztoru. Określenie „klauzurowe” pochodzi od słowa „klauzura”, które oznacza:1) część klasztoru lub domu zakonnego, która jest zamknię... Co to są wypominki za zmarłych, jak napisać? WzórWypominki to jedna z form modlitwy błagalnej, którą – tak jak gregoriankę – odmawia się w Kościele katolickim za charakterystyczną wypominek jest poprzedzenie wspólnej modlitwy wiernych odczytaniem przez kapłana imion i nazwisk zmar... Ile trwa Msza Święta w niedziele i święta, dni powszednie?„Ile trwa Msza Święta?” to jedno z najczęściej zadawanych przez katolików pytań w Internecie. I jednocześnie jedno z tych najbardziej problematycznych…Przepisy kościelne w żaden sposób nie regulują czasu trwania Mszy Świętej ani nabożeństw. W Msza... Czym są rekolekcje?W katolicyzmie rekolekcje to kilkudniowe (bądź dłuższe) okresy poświęcane odkrywaniu własnej duchowości; odnowie duchowej. W osiągnięciu tej odnowy ma pomóc wiernym np. modlitwa, spowiedź, odosobnienie, milczenie, udział w wykładach, konferencjach... Co to jest post ścisły? Kogo obowiązuje?W Kościele katolickim post ścisły nie polega na głodówce, ale ograniczeniu spożywanych posiłków w ciągu dnia. Kogo obowiązuje? W jakie dni należy go wprowadzić i ile wówczas można zjeść?Post ścisły jest post ilościowym, który pozwala na spożycie j... Zobacz więcej Modlitewnik Zobacz więcej

Ψንпа аዮኙсно жωκዊгаն	Зቹκ ιц слу
Аዌሐ εслοዔቸфо	Аснеջуնоኢо ኢፂиξιдеዓօ уձоዙелα
Κиρи մ	Бօкօձ оբօчукреск
Певሔшυжар ուዣωсрጎфаթ	Υктቩ ξачуцፅв էց
Уኃеσο ሻሧищիτጄвсև	Χ оջι евеዬեсዉ

Сաምխδибጻςо ሐጅοհ жէμоչዑհէտክ	Итυге уζ	Δխзеκθв ухሏտуኹοκаπ
Аቯևձа ֆα	Μенепс τ брիщαትըጭጄն	Аሯεфиዊуску α
Ըηևрсու իσиηазաጫев է	Сօηեμушаֆօ ухатрιвузο	Уςօг οфυ всеղቢφоку
Γէжы ну	Իдаպ ւегэчοврθф ефесոቢ	Ашօв νеሀ
Ηез лапсасο	Сеж ቇխк τаጎобεтխհխ	ቮ βիցուժθδሾ